Schooluniform
29 juni 2016 Door jvandenhoek, Dichtbijmeeschrijver
AMSTELVEEN - Of het nu aan haar lange sliertige haren lag of aan haar jurken die vaal en versleten waren. Iedereen wist dat het niet cool was om haar als vriendin te hebben. Anita heette ze. Als ik haar aansprak keek ze eerst naar haar handen voordat ze met een aarzelend lachje om haar mond antwoordde. Op schoolreisje ging ze niet mee. Mocht niet van haar ouders, zei ze. De reden vertelde ze er niet bij. We vonden het zielig, maar besteedden er geen aandacht aan. Missen deden we haar niet.
Zouden we anders hebben gereageerd als we er allemaal hetzelfde uit zouden hebben gezien? Dat vraag ik me af, als ik kinderen voorbij zie fietsen op Laan Rozenburg. De meesten dragen fancy merkkleding en hippe schoenen. Ik hoef hen niet te vragen of hun ouders veel geld verdienen, dat zie ik zo wel.
In een tijd dat armoede door onze maatschappij sijpelt, zou het toch mooi zijn als de sociale verschillen minder zichtbaar zijn. Iedereen dezelfde kleur broek, hetzelfde shirt. In plaats van trots zijn op het shirt van de voetbalclub, zullen de kinderen trots zijn op de kleuren van hún school.
Het pakketje ligt al dagen klaar op haar stoel. Natuurlijk heeft ze het al een paar keer gedragen, maar het mag pas écht op de eerste schooldag. Haar moeder heeft het nog eens extra voor haar gestreken, het geeft de stof een mooie glans. Net als alle meisjes draagt ze haar haren vanaf morgen in een staart. Net zoals de meeste meisjes op school. Als ze de volgende dag haar klasgenoten voor het eerst ziet is ze trots. Iedereen ziet er prachtig uit. Zo moet zij er ook uitzien. Ze recht haar rug, daarop heeft ze geoefend. Een meisje spreekt haar aan. ‘Ben je voor het eerst?’ Ze kijkt het meisje in de ogen en glimlacht. Het gevoel erbij te horen is overweldigend. Met deze groep zal ze het jaar doorbrengen.
Misschien dat mijn klasgenoten en ik zo op Anita zouden hebben gereageerd als we allemaal hetzelfde hadden gedragen. In plaats van: die blik, wegkijken en een medelijdende glimlach. Misschien hadden we haar op haar gemak gesteld. Wie zal het zeggen? Een van de manieren, om het verschil in sociale klassen weg te poetsen, is, om het schooluniform weer verplicht te stellen, zoals dat ook in Engeland, de Verenigde Staten, Australië, Afrika en Azië, en nog veel meer landen het geval is.
Twitter: @JacobinevdHoek
29 juni 2016 Door jvandenhoek, Dichtbijmeeschrijver
Zouden we anders hebben gereageerd als we er allemaal hetzelfde uit zouden hebben gezien? Dat vraag ik me af, als ik kinderen voorbij zie fietsen op Laan Rozenburg. De meesten dragen fancy merkkleding en hippe schoenen. Ik hoef hen niet te vragen of hun ouders veel geld verdienen, dat zie ik zo wel.
In een tijd dat armoede door onze maatschappij sijpelt, zou het toch mooi zijn als de sociale verschillen minder zichtbaar zijn. Iedereen dezelfde kleur broek, hetzelfde shirt. In plaats van trots zijn op het shirt van de voetbalclub, zullen de kinderen trots zijn op de kleuren van hún school.
Het pakketje ligt al dagen klaar op haar stoel. Natuurlijk heeft ze het al een paar keer gedragen, maar het mag pas écht op de eerste schooldag. Haar moeder heeft het nog eens extra voor haar gestreken, het geeft de stof een mooie glans. Net als alle meisjes draagt ze haar haren vanaf morgen in een staart. Net zoals de meeste meisjes op school. Als ze de volgende dag haar klasgenoten voor het eerst ziet is ze trots. Iedereen ziet er prachtig uit. Zo moet zij er ook uitzien. Ze recht haar rug, daarop heeft ze geoefend. Een meisje spreekt haar aan. ‘Ben je voor het eerst?’ Ze kijkt het meisje in de ogen en glimlacht. Het gevoel erbij te horen is overweldigend. Met deze groep zal ze het jaar doorbrengen.
Misschien dat mijn klasgenoten en ik zo op Anita zouden hebben gereageerd als we allemaal hetzelfde hadden gedragen. In plaats van: die blik, wegkijken en een medelijdende glimlach. Misschien hadden we haar op haar gemak gesteld. Wie zal het zeggen? Een van de manieren, om het verschil in sociale klassen weg te poetsen, is, om het schooluniform weer verplicht te stellen, zoals dat ook in Engeland, de Verenigde Staten, Australië, Afrika en Azië, en nog veel meer landen het geval is.
Twitter: @JacobinevdHoek
29 juni 2016 Door jvandenhoek, Dichtbijmeeschrijver